Cultuur Shock

hello apa khabar,

Vliegen met de fiets is geen pretje. Ik had m'n fiets(+bagage) met veel zorg en liefde in een fietsdoos gestopt. Had het gewicht weten te reduceren tot 40kg. Aan de telefoon werd gezegd dat tot 40kg was toegestaan. Op het vliegveld voor de zekerheid nog even gevraagd, ook hier kreeg ik de grens van 40kg voor ''sport equipment'' te horen. Ik zat met een redelijk relaxt gevoel op het vliegveld waar ik zo'n 8 uur moest wachten op m'n vlucht. 
Bij het inchecken moest de doos natuurlijk open omdat hij wat dingen niet vertrouwde en wilde zien. Ik had net m'n twee rollen tape erdoorheen gejaagd om de doos hermetisch af te sluiten. Kreeg gelukkig wel wat hulp met weer dicht maken (waar ik voor moest betalen, maar ik had geen Iraans geld meer dus dat kon niet). Bij het afgeven van de bagage werd er druk gebeld en gediscussieerd. Ik ben er ondertussen aan gewent dat je niet wordt verteld wat er aan de hand is. heb geleerd dat geduldig wachten tot ze zich weer tot jou richten de best weg is. De doos bleek te zwaar.... Ik gaf aan dat ik twee keer te horen had gekregen dat ik tot 40kg mee mocht. Dan had ik het vast verkeerd begrepen. Ik moest nog een aparte tas maken om de doos 32kg te laten weten. De doos, die ondertussen weer goed dicht zat, moest weer open. Ik haalde wat zware spullen uit de doos en stopte deze in een aparte tas met de veronderstelling dat deze tas ook in het ruim ging. Doos weer dicht gemaakt en die werd weg gereden. Ik wilde de tas ook meegeven. Dit moest ik meenemen als handbagage, En ik had net allemaal spullen die niet toegestaan worden als handbagage in die tas gestopt(gereedschap, toiletspullen, tentharingen, benzine van m'n brander). Op het vliegveld van Shiraz werd het verhaal begrepen en ik mocht de tweede tas zonder problemen als extra handbagage meenemen. Eindelijk zat ik in het vliegtuig.
Ik moest op Doha(Qatar) overstappen, waar natuurlijk weer mn handbagage werd gecheckt voor ik het vliegveld op kon. Hier kende ze het verhaal niet. Ik legde mn tassen op de band, die er natuurlijk uit gepikt werden. Ik moest ze open maken. Ik legde het verhaal uit en tot mijn verbazing haalde hij alleen mn zakmes uit de tas(sorry BroederBram) en moest ik de benzine weg gooien. Dat viel mee, had me op erger voorbereid.Bij het halen van mn tweede boarding pass kwam ik erachter dat ik heb bagage stikkertje niet meer had. De jongen was erg behulpzaam en na behoorlijk wat bellen en regelen kan hij zeggen dat het 80% zeker was dat mn fiets ook in Kuala Lumpur aan zou komen. Prima, dus ik liep naar de Gate. Bij de gate aangekomen vond ik natuurlijk die stikker weer. De gate ging net open dus ik rende terug naar die helpdesk, de doos werd ingecheckt. Ik rende terug naar de gate om in het vliegtuig te stappen. Gaf het meisje bij de gate aan dat ik maar 1 stuk handbagage mee mocht nemen en de andere moest inchecken. HOOOOOOOWW!!!!! Ik legde nogmaals het verhaal uit en mocht gelukkig instappen. Zo zat ik eindelijk in het tweede vliegtuig!
Ik kwam 'savonds laat aan in Kuala Lumpur en kon dus niet gelijk weg fietsen. Ik zocht een rustig plekje en sliep op m'n bagage. 

De volgende ochtend sleutelde ik mn fiets weer in elkaar en vertrok. Wat een veranderingen! Het is maar goed dat ik geen aandoening in het autistisch spectrum heb want anders was het niet goed met de gekomen. De grootste veranderingen op een rijtje:

- De temperatuur: Van een droge lucht met een temperatuur van hooguit 20 graden op het heetst van de dag naar super vochtige lucht met ruim 30 graden! Dat is zweten!! In Iran heb ik menigmaal de (woestijn) wind vervloekt, hier hoop ik telkens op het kleinste zuchtje wind om ook maar een beetje verkoeling te geven. (dit was alleen de eerste 3 dagen zo, nu ben in een gebied met zeer heftige moeson regens, die het overigens mogelijk maken om te multitasken op de fiets: fietsen, douchen, fiets wassen en kleren wassen tegelijk! Ideaal.

- Flora en fauna: Van een droogte waar bijna geen dier of plant levensmogelijkheden heeft en ik dus bij het kleinste woestijnratje of roofvogel in de verte blij was, naar een verschrikkelijk rijke flora en fauna met de mooiste bloemen, palmbomen, bananenbomen en andere mooi planten en bomen en qua dieren stikt het hier van exotisch gekleurde luid zingende vogels, (grote!) hagedissen, krokodillen, vlinders, vissen, apen, vuurvliegjes enz. 

-links rijden. Dat is best raar... Toen ik bij het vliegveld weg reed wist ik niet dat ik aan de andere kant moest rijden. Ik kwam er pas na 5 minuten achter dat IK verkeerd zat! De eerste rotonde was ook een gekke gewaarwording! Nu vergeet ik het nog steeds soms(vooral op kleine weggetjes waar weinig verkeer is) en als er dan een auto aan komt krijg ik een toetertje er wissel ik snel van kant.

Eten: Waar ik in Iran elke ochtend vers brood als ontbijt had, brood en fruit als lunch en bijna elke avond zelf kookte op het kampvuurtje(of eten kreeg) eet ik hier vooral rijst! Rijst als ontbijt, rijst als lunch en rijst als avond eten. En soms mie. Wat eet je bij de rijst? Maakt niet uit, als het maar gefrituurd is. Het lijkt wel of ze hier ALLES in de frituurpan gooien!

- Drinken. Op mn fiets draag ik zo een 3 liter en hier had ik altijd wel genoeg aan in Iran. De eerste fietsdag in Maleisie dronk ik ruim 9 liter. Dat vraagt iets meer organisatie. De sapjes die langs de weg verkocht worden zijn trouwens super!

- Slapen: Heb in Maleisie 1 nacht in mn tent geslapen. Waar ik me in Iran dik inpakte ter voorbereiding op de nacht lig ik hier nakend in me zijden lakenzak. En in de ochtend gewekt worden door een groep nieuwsgierige aapjes rond je tent is ook wel een leuke ervaring!

- De mensen: Ik was gewend aan de Iraniers die super close zijn en als je ook maar even stil stond stonden er mensen om je heem om te vragen of ze konden helpen. De maleisiers zijn iets afstandelijker. Ben wel al 1 keer uitgenodigd om bij iemand thuis te slapen. Dit was om 12 uur 'smiddags en ik twijfelde omdat ik ook nog wel wilde fietsen. Ben toch met hem mee gefietst. Ik kon even douchen en rusten en dan zou hij zn moeder wegbrengen. 8 uur(!!!) later kwam hij terug (ik heb al die tijd in zn huis gewacht tot hij terug was, de deur was op slot dus ik kon ook niet weg) we reden naar een restaurant, onderweg moest hij tanken en vroeg of ik de benzine betaalde. Daarna betaalde ik het eten(is geen probleem als ik daar mag slapen) en gingen we naar een karaoke bar om de hele avond  te kijken naar vals zingende mensen. Ik had het om 22:00 wel al gezien maar hoeveel hints ik ook gaf het mocht niet baten, om half 2 vroeg hij zn laatste twee nummertjes aan. Ik wilde op zich ook wel een nummertje doen, ik keek in het liedboek en er was welgeteld 1 engelstalig nummer dat ik kende(I want to break free) en vroeg die aan. Toen ik op het podium stond bleek het een ander nummer van een maleisie zanger te zijn en kende de tekst dus totaal niet! In Iran zouden ze je: 1) niet alleen laten maar alles voor je regelen, 2) je niet laten betalen(wat ik ook probeerde), en 3) constant vragen of ik niet weg wilde of of ik het wel leuk vond. 
Het is weer even wennen aan de mensen hier, zal wat meer moeite moeten doen om wat dichter bij de mensen te komen.

Ik ben nu in de Cameron Highlands. Een mooi gebied op hoogte me groente en thee plantages. Heb vandaag een leuke jungelwandeling gemaakt.

Ik heb nog geen idee waar ik morgen heen ga fietsen. In het oosten heb je erg mooie gebieden en mooie rustige kust maar op het moment elke dag veel regen en het westen is iets minder aantrekkelijk maar wel beter weer. Ga nog even overdenken wat ik doe morgen.

Dit is meestal de tijd van het jaar dat de kerstnummertjes m'n neus uitkomen, Werd hier vanochtend aan herinnerd toen ik het eerste kerstnummetje van het jaar hoorde (in het zwaar toeristische gebied waar ik nu ben).

Statistieken:

Dag 112        50km       Huis

Dag 113        20km       huis

Dag 114        6500(gevlogen)       Vliegveld

Dag 115        115           Wild

Dag 116         45            Huis

dag 117          135          Hotel

Dag 118          75           Hostel

Dag 119          0             Hostel

Mijn welgemeende excuses voor de vele spellingsfouten die ik elke keer maar(heb gehoord dat het steeds erger wordt) dat is gewoon laksheid en tijdsgebrek.

En nogmaals bedankt voor alle reacties! Vind het leuk om ze te lezen:)

Tot de volgende maar weer!